Ma adwo!

Ofwel: goede avond!

Zo, en we zijn inmiddels weer 2 dagen verder! En in die 2 dagen heb ik uiteraard weer veel dingen gedaan. Laat ik voor het gemak alles maar gewoon in chronologische volgorde vertellen en dus bij het begin beginnen.

Woensdagavond is er nog een vierde vrijwilliger aangekomen. Rene heeft al 3 maanden in het noorden van Ghana doorgebracht bij een andere vrijwilligersorganisatie. Hij heeft daar geholpen met de wederopbouw van een dorpje. Ook de komende 3 maanden gaat hij zijn handen flink uit de mouwen steken. Hij gaat David namelijk helpen met de bouw van een weeshuis in Kokobeng (het weeshuis is ook echt ontworpen door David die bouwkunde studeert in Delft). Een geweldig project als je het mij vraagt!
Na deze introductie en een gezellige spelletjesavond, zijn we met z'n allen bijtijds (ik gok half 10/10 uur) naar bed gegaan. De volgende ochtend werden we namelijk om 8 uur aan de ontbijttafel verwacht.
Wat ben ik trouwens blij dat ik op het laatste moment nog een paar oordopjes in mijn tas heb gemikt! Er zwerven hier in Ghana overal en nergens hanen rond die duidelijk het hele idee achter zonsopkomst niet begrijpen en dus helaas (voor ons) niet weten wanneer ze hun snavel moeten houden en wanneer ze je mogen wekken. Dus om half 3 's nachts beginnen ze al te kraaien alsof hun leven én dat van hun nakomelingen er vanaf hangt. So... lang leve de victorie van de oordopjes!

Ondertussen dwaal ik weer lekker af. Dus... Donderdagochtend! Zo gezegd, zo gedaan: we zaten keurig met z'n vijven aan de ontbijttafel. De oplettende lezer die ook nog eens een beetje kan tellen, zal nu vast vraagtekens zetten bij het woordje 'vijven' (of niet natuurlijk). Want we leven inderdaad alweer met maar liefst zes man op de GWG compound! Maar Yao moest dus om 7 uur al bij de garage zijn om de landrover te laten repareren.
Na het ontbijt, zijn we gaan lopen naar Sofoline (een punt waar het makkelijk is voor een grote groep om aan een tro-tro te komen) En ik ga weer veel te snel, want ik heb natuurlijk nog niet verteld over de tro-tro's! Bij deze dan maar. Een tro-tro is een mini-busje wat door alle roestplekken bijna uit elkaar valt en die voor een klein bedrag (ongeveer 20-25 ghana cedi = ongeveer 16 eurocent) van zelf verzonnen 'station' naar station rijden. Uiteraard vertrekken ze pas als het busje zo vol mogelijk zit (dat komt neer op gemiddeld 16 man verdeeld over 4 bankjes achterin en 3 stoelen voorin) Deze busjes zijn zeker niet aan te raden voor mensen wiens bovenbenen langer zijn dan 40 cm.

Goed! Op stap met de tro-tro dus. Waarheen? Naar het Ghana army museum! Na een interessante rondleiding zijn we ergens wat gaan drinken. Meteen daarna heb ik mijn telefoon laten unlocken en kan ik nu voor ongeveer 15 cent per minuut naar NL bellen en voor ongeveer 7 cent sms-en. Aight! Zie die prijzen maar een in NL te fixen. Dat lukt je haast bij geen enkele provider. Jullie gaan dus nog meer van mij horen! Mwuhahaha! Uiteraard mogen jullie mij ook bellen en sms-en. Dit op +23 24 7661887

Na het unlocken van mijn telefoon zijn we nog even naar het zwaard van Okomfo Anokye gaan kijken. Deze legende lijkt veel op die van Koning Arthur en z'n zwaard. Best grappig dat duidelijk zichtbaar was dat het zwaard van Okomfo Anokye gewon in een groot blok beton zit. Geen wonder dat niemand (zelfs Mohammed Ali) het er ooit heeft uitgetrokken.

Toen deze rondleiding erop zat, zijn we weer met de tro-tro terug naar de compound gereden, waar we Adwoa (moeder van Yao) geholpen hebben met het stampen van fu-fu. Dit is een typisch Ghanees recept wat veel westerlingen niet te eten vinden. Vooral vanwege de bizarre structuur die lijkt op een kruising tussen rauw deeg en bizon kit. Ik vond het zelf best meevallen. De structuur is inderdaad apart en het smaakt nergens naar. Maar daarom eten ze het hier ook met een lekker soepje, wat het dan toch wel weer ok maakt. Niet vies dus, maar wel ontzettend machtig!

Na deze vullende lunch, ben ik met Roos even een kleine wandeling gaan maken. Het valt me op dat mensen hier heel verschillend op blanken reageren. De één staart je alleen maar aan zonder een woord te zeggen, terwijl de ander (vooral kinderen) begint te lachen en zwaaien en vraagt hoe je heet en hoe het met je gaat.
Met foto's is het net zo. De één vraagt je of je van hem/haar een foto wilt maken en zijn je vervolgens ontzettend dankbaar als je dit doet, terwijl de ander juist weer wegduikt bij het zien van een camera.

Na deze vermoeiende, maar zeker leuke dag, hebben we 's avonds pannekoeken gegeten. Niet echt Ghanees, maar wel lekker! Rond 8 uur waren we allemaal kapot en zijn we maar gaan slapen.
De volgende ochtend (vanochtend dus) waren we dan ook fris en fruitig aan het ontbijten. Vandaag stond een bezoekje aan het cultureel centrum van Kumasi en een basis les Twi (de taal die ze hier spreken) op het programma. Ook vandaag waren we rond een uur of half 9 weer op weg naar Sofoline. Om half 10 waren we bij het cultureel centrum gearriveerd. Wat moet je je daar dan weer bij voorstellen? Hm.. moeilijk te omschrijven. Het is omgeven door een grote stenen muur, met een grote poort. Daarachter bevinden zich allerlei culturele gebouwen, zoals een bibliotheek met leeszaal, een weverij, een pottenbakkerij, twee auditoria, een podium (wat me van binnen een beetje deed denken aan een amfitheater), etc. De manier waarop dit geheel was aangelegd, was echt prachtig! Mooie stenen, prachtige bomen, keurig bijgehouden tuintjes... Echter super mooi!
Na een half uurtje daar te hebben rond gewaggeld en wat souvenir shops te heben bekeken, was het dan tijd voor een... drumles! En dan niet op een groot en uitgebreid drumstel. Neen, we hebben leren drummen op een djembé! Onze leraar vertelde dat je een basisritme hebt, de panlogo, en dat binnen dat basisritme weer meer dan 150 ritmes vielen. Wij hebben er vandaag maar liefst 10 geleerd (wat ik al heel wat vind). Ik ben ook benieuwd hoe lang het duurt voor ik ze weer vergeten ben. Maar dat doet er ook niet toe! Het was echt een super toffe ervaring om op een podium voor allemaal (gelukkig) lege stoelen te drummen. Misschien dat ik binnenkort hier maar een djembé aanschaf om te blijven oefenen. Dan kan ik tenminste indruk op jullie maken als ik terug ben in NL ;)
Na een intensieve drumles van bijna 2 uur (dat vergt stiekem best veel concentratie), begonnen onze maagjes weer te rommelen en hebben we op de compound weer een heerlijke, door Adwoa gemaakte lunch weggewerkt. Hierna hebben we nog even 2 uurtjes gerelaxed en om 3 uur was het tijd voor de basis les Twi!. En hoewel ze hier over het algemeen best verstaanbaar Engels spreken, vinden ze het toch leuk als je hun taal probeert te spreken. Zoals bij iedere eerste taalles, was ook deze best pittig. Je merkt dat naarmate je ouder wordt, toch minder snel dingen oppikt en onthoudt. Ik denk dat ik het vooral moet leren door herkenning. Het zal ongetwijfeld helemaal goedkomen komende 10 weken.

Voor nu vind ik dit stukje meer dan lang genoeg. Voor de menen die denken 'die plaatst ook vaak berichtjes!', vrees niet! De eerste indrukken zijn gewoon zo overweldigend, dat ik alles met jullie wil delen. Dit zal ongetwijfeld vanzelf minder worden. Bovendien heb ik vanaf komende maandag alleen in de weekenden toegang tot internet, dus dan weten jullie bij deze dat je deze site alleen zaterdag of zondag hoeft te checken. :)

Bedankt voor de reacties op mijn berichten! Super lief en leuk om te lezen! En lieve Sander, bedankt voor het kort maar krachtige telefoongesprek! Was echt fijn je stem te horen (ook al had ik die maandag nog gehoord ;))

Heel veel liefs en groetjes!

Josje