Me din de Adwoa, mefiri Holland

Help! De introductieweek zit er nu al op! Wat betekent dat het morgen écht gaat beginnen. Super spannend! Ik heb er in ieder geval erg veel zin in.

Gisteren vond ik persoonlijk de zwaarste dag. Ik werd eerst al met een gigantisch stijve nek wakker, waar ik nu nog steeds lichtelijk last van heb. Maargoed, ik wil zo weinig mogelijk klagen, aangezien dat voor jullie minder boeiend is om te lezen ;)
Anyway, in plaats van 8 uur, gingen we om half 8 al ontbijten (wat niet eens het zwaarst was, aangezien ik hier standaard voor zevenen wakker word en me tegen half 8 al lang en breed gewassen heb), want Marlieke wilde op tijd naar de markt die in het centrum van Kumasi te vinden is. En dit is niet zomaar een markt. Het is de grootste van West-Afrika! Vanwege de omvang van en vooral drukte op de markt, zou Kwabena (oom van Yao) meegaan als extra begeleider. Na heldere instructies (kijk regelmatig achterom of de rest volgt, zo niet.. even wachten) gingen we op pad. Eenmaal aangekomen in het centrum, heeft Marlieke ons eerst de opstaphaltes voor de tro-tro's naar Kokobeng en Besease (waar ik kom te zitten) laten zien. Dan weten we in ieder geval waar de volgende week maandag moeten zijn. Morgen worden we nog veilig met de landrover gebracht, in verband met bagage en het feit dat Marlieke en Yao ons persoonlijk aan ons gastgezin gaan voorstellen.

Hierna zijn we meteen doorgewaggeld naar de markt. Over de drukte had Marlieke zeker niet gelogen! Wat een mensenmassa zeg! Alsof heel West-Afrika ook echt hierheen komt! En dan die steegjes, zo smal! Naast elkaar lopen zat er niet in.
Na wat over de markt geraced te hebben (Kwabena leek haast te hebben of hij wilde de andere mensen op de markt gewoon niet in de weg lopen) en wat verschillende afdelingen voorbij te hebben zien komen (stoffen, kruiden, snoep, groenten, kleding, schoenen, etc.. volgens mij kan je er zelfs je regenkleding kwijt Chris ;)), was het tijd voor... de vleesafdeling! Jottem. Niet dus. Marlieke had ons al gewaarschuwd voor de lucht en wat je er allemaal zou zien liggen. Maar jammer genoeg kun je geur niet echt omschrijven en weet je dus ook nooit precies wat je écht te wachten staat. Nu weet ik het wel. Wat een STANK! Met hoofdletters inderdaad. Het vlees (ook alle soorten ingewanden die er in een dier te vinden zijn) en karkassen die daar liggen zijn vers. Het komt namelijk diezelfde ochtend nog van het slachthuis waar de beesten net voordat ze naar de markt worden getransporteerd, worden geslacht. Maar ondanks de gegarandeerde versheid, ruikt het alsof het al maanden in je koelkast ligt te bederven. Opeens was ik dan ook dolblij met het tempo van Kwabena.
Na ons ruim anderhalf uur een weg door mensen en kraampjes geworsteld te hebben, was het tijd voor een korte rustpauze en een lekker drankje. Daarna zijn we voor Rene nog op zoek gegaan voor sigaretten. Op zoek? Ja, voor sigaretten moet je hier echt goed in de donkere steegjes zoeken, aangezien zo goed als niemand hier rookt. Het is duur en men weet dat het slecht voor ze is, dus men rookt niet. Goh, waarom werkt die gedachtegang voor Ghanezen wel en voor Nederlanders (eigenlijk voor de 'geciviliseerde' mens in het algemeen) niet, vraag ik me af. Waarschijnlijk zijn wij gewoon toch net iets te dom (of eigenwijs.. hoe je het wilt noemen)
Na dan eindelijk toch sigaretten gescoord te hebben, zijn we weer terug naar de compound gegaan. Die middag hebben we weer eens lekker genikst. Nouja... Roos en David gingen met Yao mee boodschappen doen, Marlieke (die overigens bijna 5 maanden zwanger is) ging een dutje doen en Rene en ik hebben ons vermaakt met een goed boek.

Na een rustige middag, was het kwart voor 7 tijd voor... voetbal! Samen met de andere vrijwilligers zijn we bij de overburen gaan zitten. In het begin was het vrij rustig, maar 15 minuten nadat de scheids het startsein had gegeven, was het al een stuk rumoeriger. Echt zo grappig om dat mee te maken! Daar zit je dan, in the home of a total stranger samen met nog veel meer andere onbekenden voetbal te kijken. En wat het nog leuker maakt, is het feit dat er hier ook nog mensen voor Rusland zijn. In Nederland is iedereen altijd eensgezind als het gaat om een voetbalwedstrijd tussen NL en een ander land. Iedereen (behalve Alex als ze tegen Frankrijk moeten spelen ;)) Goed voor de harmonie enzo, maar dan vind ik dat juist die verdeeldheid de wedstrijd nog een extra dimensie geeft.
Maarja.. jullie weten allemaal hoe de wedstrijd is afgelopen. Daar zit je dan als Nederlander. Stiekem schaamde ik me toch een beetje. Heel stom eigenlijk, want ik had niks met die hele wedstrijd te maken. Ik was slechts voyeur. Niet geheel objectief, maar toch. En ach, er is in ieder geval 1 Nederlander door naar de halve finale...
Hoewel het plan was om na de wedstrijd nog even een tweede biertje (dus toch nog!) in de bar te gaan drinken, hadden we hier alle 4 niet zoveel zin meer in en zijn we dus maar gaan slapen.

Vanmorgen hebben hebben David, Rene en ik (Roos voelde zich helaas niet lekker) onze mooiste outfit aangetrokken en zijn we met Adwoa naar, jawel, de kerk gegaan! Het geloof is hier echt heel erg aanwezig. Op bijna iedere auto staat wel een tekst met een verwijzing naar God. Voorbeelden? "God is Great", "Everything by God", "For Christ we live", "The Lord is our saviour" etc. Ook op gebouwen staan veel van deze teksten en je hoort mensen regelmatig zeggen "may God be with you" nadat ze je hebben begroet.
Een mis is hier dan ook niet zomaar een mis en duurt maar liefst 4 uur! Nou vind ik het super interessant om te zien hoe de kerken er hier uitzien en hoe een mis hier verloopt, maar 4 uur stil zitten op een bankje zag ik (en samen met mij ook David en Rene) niet zitten. Na 2,5 uur zijn we dan ook maar stilletjes vertrokken. Het was wel een super coole mis. Het werd gehouden in een klein zaaltje wat onderdeel was van een groter gebouw wat nog niet eens voor de helft af was (check maar ff tussen de foto's) en in dat zaaltje hingen allemaal slingers en balonnen. Naast de gebruikelijke preken en psalmen (weliswaar in het Twi) was er best wat interactie met het publiek en werd er gedanst en gelachen. David, Rene en ik werden bovendien op een bijzondere manier verwelkomd. We moesten alle drie naar voren komen en onszelf introduceren. Toen David en ik ons in het Twi voorstelden en dus ook onze Twi naam gebruikten, begon iedereen teklappen en te lachen. Echt keigaaf!
De namen in het Twi zijn gebaseerd op de dagen van de week. Ik ben, als ik me niet vergis, geboren op een maandag, dus mijn naam zou hier Adwoa zijn. Vandaar de titel van dit stukje: Me din de Adwoa, mefiri Holland (Ik heet Josje, ik woon in Nederland)

Ondertussen zit ik weer rustig achter de computer dit berichtje te typen, terwijl ik al mijn muggen bulten open krab (waarempel! Ik kan blijkbaar toch nog multitasken!). Voor degenen die op de hoogte zijn van mijn rare allergische reacties op de terrormuggen die tot nu toe alleen nog maar op de kamer van mijn lieve vriendje wat van zich hebben laten horen (maar vooral zien!)... Ik ben hier echt al gigantisch vaak gestoken (11 bulten in minder dan een week!), maar tot nu toe geen rare allergische reacties. Nu alleen nog maar hopen dat er geen malariamug tussen zat die resistent is voor Mallarone... Zowel David als Rene hebben al malaria gehad.. Nouja, ik merk het vanzelf wel. Het zal wel loslopen.

Vanmiddag staat verder weer eens in het teken van het relaxen. Ik ga, zodra ik mijn wijntje (ook nog!) op heb, maar eens m'n spullen op orde maken en m'n tas weer netjes inpakken voor morgen. En mensen, ik hou jullie nu wel keurig (vind ik zelf) op de hoogte van mijn ontwikkelingen, maar ik zou het ook echt heel leuk en prettig vinden om zo nu en dan een berichtje van jullie in mijn inbox te vinden. Dus schroom niet en mail! That is an order!

Love you all!

Dikke knuffel!