Week 1 in Besease

Na maandag keurig door Yao en Marlieke aan auntie Rose voorgesteld te zijn, zit ik dan eindelijk op de plek waar ik mezelf al maanden op voorbereid heb. Ik zal even in het kort de woonsituatie proberen te schetsen. Auntie Rose woont naast een pleeghuis en boven een schoolgebouw voor de kinderen van dat pleeghuis. Zelf heeft zij nu 7 kinderen (allen zijn wezen) die ze uit het pleeghuis heeft gehaald en ze zelf opvoedt. Dit geeft al aan dat het echt en wereldvrouw is met een gigantisch groot hart. Ook ik werd warm onthaald met een dikke knuffel en 3 zoenen. Ze had zelfs lunch voor me klaargemaakt! Helaas voelde ik me super misselijk (de nacht ervoor heb ik nog overgegeven), dus i ben eerst even een uurtje op bed gaan liggen. De kamer ziet er heel knap uit. Er staan 2 bedden in, een bankje en een tafeltje. En dan komt nog het mooiste gedeelte... Ik heb een fan! Olé!
Maargoed, na een uurtje rusten, voelde ik me nog steeds heel misselijk en had last van buikkrampen, maar ik vond het zo sneu voor Rose, dat ik toch maar wat van de stu (rijst met aoort saus van tomatenpuree en andere groenten) gegeten heb. Ondanks het feit dat het heel goed te eten was, kreeg ik met moeite maar een paar happen naar binnen gewerkt. Gelukkig werd ik al snel 'gered' door de komst van de kinderen (die net uit school kwamen). Ik heb Rose de situatie uitgelegd, haar heel erg bedankt voor het lekkere eten, maar dat ik toch echt niet meer op kreeg dan dit. Ze had hier gelukkig alle begrip voor. De rest van de dag is er aan werkelijk alle kanten aan me getrokken door vooral de tweeling, Atta en Attaa (jongen en meisje van 6 jaar oud). Maar ook Ruth (9) en Esther (11, bijna 12) dansten de hele tijd om me heen. De jongste, Adwoa (net 1 jaar) had nog nooit een blanke gezien en vond me dus maar eng. Van de twee oudsten, Ama en Kofi (beiden 18) heb ik tot nu toe weinig gezien. Awa kookt voor Rose en Kofi doet de was.
Verder heb ik vandaag de 'cadeautjes' die ik uit Nederland had meegenomen uitgedeeld aan de kinderen hier. Ze waren er ect super blij mee. Dus Mirjam, heel erg bedankt namens de weeskinderen! Zoals alle ouders allang wisten, zijn jonge kinderen best vermoeiend. Vooral als je je niet helemaal lekker voelt. Om 7 uur was ik dan ook echt op en ben ik gaan slapen.

De volgende dag werd ik om half 7 wakker. Nog steeds had ik was last van buikpijn en misselijkheid. Ook mijn eetlust was nog niet teruggekeerd. Toch uit beleefdheid maar weer wat van het gebakken eitje met ui en een boterham gegeten. Toen de kids naar school waren, ben ik met Rose en haar zus naar het ziekenhuis gegaan. Rose had wat gezondheidsproblemen, dus vandaar. Eenmaal aangekomen bij het hospital, kon ik mijn ogen niet geloven. De wacht'ruimtes' (alles was één grote wachtruimte) waren gewoon buiten (onder een afdak welliswaar) en hier en daar waren wat muren gemetseld en dat waren dan de kamers van de artsen. Alles zat ook echt naast elkaar. Het lab, de apotheek, de kamer van de dokter en weet ik wat er nog meer zat. Uiteraard kreeg ik als blanke weer meer dan genoeg aandacht. Dat begint trouwens wel een beetje vervelend te worden... Vooral hier in Besease zien ze duidelijk nooit of bijna nooit een blanke. Gisteren liep ik met de kids door het centrum en liep ik opeens in een hinderlaag kleine kinderen die me allemaal vastpakten en riepen: "Obruni!" (wat blanke betekent. Ik voelde me net een celebrity. Gelukkig kwam Esther al aangerend om de kinderen van me af te duwen.
Maargoed, terug naar het ziekenhuis verhaal. Na een tijdj wachten (2 uur ofzo) kwam er een meisje naast ons zitten en begon tegen ons (vooral Rose en haar zus en nog 2 andere mensen) te praten. Ook weer zo opvallend. Wildvreemden hebben hier onwijze conversaties en discussies met elkaar. Als je in Nederland in een wachtruimte zit, probeert iedereen zo hard mogelijk iets te zoeken waar ze naar kunnen kijken, zodat men niet naar elkaar hoeft te kijken. A great spot for your advertising space. Bovendien als je in Nederland tegen een vreemde begint te lullen, reagferen ze in de meeste gevallen niet of nauwelijks en lijken ze te denken 'wat moet je van me?'. Anyway, dat meisje sprak nauwelijks Engels. Het enige wat er herhaaldelijk uitkwam, was 'I like you', 'I like your hair' en 'I want to marry a white'. De rest van wat ze allemaal vertelde, vertaalde Rose. Na een tijdje te hebben gepraat, noeme ze me haar vriendin en zei ze dat ze volgende week bij me op bezoek zou komen in Besease. Ik moest wel lachen en zei dat ze welkom was. Ohja! Thomas! Toen e vertelde dat ze met een blanke man wilde trouwen, heb ik gezegd dat ik nog een leuk single broertje van 18 heb. Dat vond ze helemaal geweldig. Zij zelf is 16 en vind het niet erg om naar Nederland te verhuizen. Maar ze kan dus geen Engels... Dat zou je haar dan nog even moeten leren. ;)
Als ze dinsdag echt langskomt, laat ik haar wel een foto van jou zien.
Om 2 uur was dan eindelijk de taxi er en konden we naar huis, waar we met groot enthousiasme door de kids ontvangen werden. Attaa kwam meteen al met haar armen omhoog op me afgerend. Ze wilt echt continu opgetild worden. De rest van de dag heeft het echt keihard geregend en heb ik de knderen maar een beetje bezig gehouden. Rose is al best oud (begin 60), dus heeft minder kracht en energie. Best frappant om te zien dat de kinderen echt letterlijk vechten om mijn aandacht. Daarom heb ik mijn foto's van thuis er maar bijgepakt en die laten zien. Dat vonden ze echt super leuk. Maarja, na 15 minuten hadden we alle foto's meerdere keren bekeken en werd het dus minder interessant. Toen Esther bij me op schoot kwam zitten en vroeg of ik papegaaitje leef je nog kende, moest ik echt heel erg lachen. Dat had ik echt in geen 15 jaar meer gedaan ofzo! Ik moest er dan ook weer even inkomen, maar vond het echt geweldig om weer eens te doen. Weer dat jeugdsentiment wat even om de hoek kwam kijken. Na Esther wilden natuurlijk ook Ruth, Atta en Attaa. Ondertussen had Esther alweer iets anders gevonden om zichzelf mee te vermaken, namelijk mijn haar. Na een uur geborsteld te hebben, was ze dan eindelijk tevreden. Intussen probeerde Esther me nog wat Twi te leren, maar mijn gebrek aan concentratievermogen op dat moment, belemmerde dat een beetje. Dus vroeg ik haar of ze ook wat Nederlands kon (naast papegaaitje leef je nog). En dat kon ze. Niet veel, maar ze kan in ieder geval op ieder moment van de dag iemand in het Nederlands begroeten. Zo ook in het Duits. Toen vroeg ik of ze Frans sprak. Dat sprak ze best goed. Het is echt een super pientere meid. Zelf heeft ze al gezegd dat ze na de middelbare school niet naar de universiteit wilt, maar kapster of kleermaakster wilt worden. Misschien dat ik haar in de loop van de 10 weken toch ga proberen te overtuigen om verder door te studeren. Ze zou het echt makkelijk kunnen!
Nadat de jongste kinderen allemaal naar bed waren, heb ik nog even een klein half uurtje met Kofi gepraat. Ook echt een bijzonder intelligente knul die een heel realistische kijk op het leven heeft. Hij heeft net de middelbare school afgerond en wacht op de resultaten. Hij wilt wel graag verder gaan studeren. Zijn doel is om uiteindelijk accountant te worden.
Met Ama heb ik nog niet veel gesproken. Zij is echt heel verlegen, maar Rose vertelde me dat ze ook op de uitslagen van haar examens van de middelbare school wacht en daarna graag verpleegster wilt worden.
Om half 9 was ik echt weer total loss en ben, na een grote muis van mijn kamer gejaagd te hebben, gaan slapen.

Woensdagochtend was ik nog vroeger wakker dan normaal. De kinderen beginnen hier rond half 6/6 uur al tot leven te komen en tegen het aantal decibellen wat deze kids produceren, zijn geen enkele oordopjes opgewassen. Dus dan maar wat lezen. Wat ik trouwens nog vergeten te vertellen ben over het ritje naar het ziekenhuis van gister, is dat de taxi chauffeur voor mij bewezen heeft hoeveel vertrouwen de Ghanezen in elkaar hebben. Op een gegeven moment stopten we namelijk bij het huis van de zus van Rose om haar op te halen. Toen zij niet meteen kwam opdagen, moest de chauffeur haar gaan zoeken (??? Zie je dat in Nederland al gebeuren?) Maar het wordt nog veel ‘gekker’! De chauffeur liet namelijk gewoon de sleutels in het contact zitten! Ik stond werkelijk versteld. Achteraf gezien snapte ik het vertrouwen wel. Er zaten 3 gigantische barsten in de voorruit, de rechter zijspiegel lag zo goed als aan diggelen, de kilometerteller deed het niet, het benzinelampje brandde continu, de deurklinken waren stuk… Kortom, klaar voor de sloop.
Maar dat was dus dinsdag en volgens mij heb ik jullie ergens beloofd dat ik alles in chronologische volgorde zou vertellen.. Dus laten we weer terug gaan naar woensdag. De zwaarste dag tot nu toe en ééntje die me wakker heeft geschud en me tot een gevoel van moedeloosheid, wanhoop, verdriet en woede dreef. Ik heb namelijk een dagje meegelopen in het onderwijs voor de pleegkinderen hier. Naast het feit dat de klaslokalen veel te klein en donker zijn, zijn de docenten echt niet bekwaam om goed les te geven. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik er maar 2 aan het werk heb gezien, maar als 2 van de 2 docenten al niet goed les kunnen geven, zegt dat, vrees ik, al genoeg voor de rest. Of het was gewoon puur toeval. Dat kan natuurlijk altijd.
Wel 'grappig' (want zo grappig is het eigenlijk helemaal niet), is dat ik vandaag iets zag, wat ik zo'n 15 jaar geleden tijdens een uitje met, ik geloof, het Wereld Natuur Fonds in Gabon ook al zag en wat ook de reden is dat ik hier nu zit, omdat ik destijds tegen mezelf heb gezegd dat ik later terug zou gaan om dit soort scholen te helpen. Een lerares (van kinderen van 6 jaar oud) had een som op het bord geschreven. 1011+50. Dit vond ik al een rare som voor kinderen van 6, maar als zij die som kunnen oplossen... prima. Dit konden zeus niet, maar dat was absoluut niet te wijten aan de kids zelf. De docente rekende het namelijk als volgt uit: 11+0=11, maar we schrijven alleen de 1 op en onthouden de eerste 1. 0+5=5, plus de vorige 1, is 6. En dan de 1 (van 1000) die overblijft plus 0, is 1. De uitkomst was dus volges haar 161. Juist mensen, een docent die denkt.. nee, niet alleen denkt, maar ervan overtuigd is dat de uitkomst van 1011+50, 161 is. Ik ben toen maar even op haar afgestapt en haar proberen (ze leek het totaal niet te snappen) uit te leggen wat ze fout deed. Ook bij een andere rekensom, maakte en een stomme fout. Ik heb aar toen weer verbeterd, maar besefte meteen dat de 9 weken dat ik hier zit, veel te kort zijn. Want ik kan haar 9 weken lang iedere dag verbeter, maar het haalt niks uit, omdat ze zelf totaal geen gevoel heeft voor rekenen en alleen lesgeeft om een bron van inkomsten te hebben. Wil je hier écht een verschil kunnen maken, moet je hier gewoon voor een lange periode goede docenten naartoe brengen om mensen hier op te leiden tot goede docenten. En vind die maar eens. Vandaar de moedeloosheid en wanhoop.
Het verdriet en de woede werden weer veroorzaakt door iets anders, namelijk de lijfstraffen die hier worden toegepast. De andere docent vroeg mij of ze in Nederland de leerlingen sloegen. Ik keek hem verbaasd aan en zei van niet en dat je als leraar geschorst of zelfs ontslagen kon worden als je een leerling mishandelt. Toen kwam hij weer met het nonsense verhaal dat in Ghana de kinderen op die manier gedisciplineerd moeten worden, omdat ze anders niet luisteren. Dus ik vroeg hem of de kinderen dan nooit meer dezelfde ‘fout’ maakten nadat ze daar eerder de stok voor hadden gehad. Hij zei van wel, maar dat hij ze daarom bij de volgende keer nog meer tikken moest geven. Ik ging er maar niet verder op in, omdat ik geen zin had om zijn les te onderbreken met een discussie waarin mijn argumenten toch totaal genegeerd zouden worden. Dus ook hier kan ik geen verschil maken. Wel heb ik besloten om het theater voorlopig even te laten voor wat het is en in plaats daarvan te gaan helpen in het onderwijs en dan vooral klas 2 (de kids van 6). Van mijn projectbudget koop ik binnenkort wat stickers. Ik weet nog dat ik het altijd geweldig vond als ik bijvoorbeeld een sticker kreeg, omdat ik bij een toets of voor huiswerk geen enkele fout had gemaakt. Ook wil ik de kinderen in klas 2 op een andere manier proberen rustig te krijgen en naar me te laten luisteren dan met een stok in mijn hand. Ik heb alleen nog geen concrete ideeën hoe ik dit ga aanpakken. Misschien moest ik die super nanny bekend van televisie maar eens een belletje geven. ;) Ik zal jullie uiteraard op de hoogte houden!
Na deze zware dag ben ik aan het eind van de middag Esther en Ruth gaan helpen met het vullen van plastic zakjes met water uit de waterpomp. Deze legt Rose dan in de vriezer en verkoopt ze voor 5 cent per 2 zakjes als ijswater aan de kinderen die hier naar school gaan.

Donderdag heb ik een les gevolgd in de klas van Esther, klas 6 (groep 8). Volgens de kinderen is deze docent het ergst met lijfstraffen. Esther was laatst in een stuk glas gaan staan en kon ze dus niet goed lopen. Dat was voor hem al reden genoeg om haar met een stok een paar flinke tikken op haar onderrug te geven. Maar genoeg over de lijfstraffen, dat maakt me toch alleen maar boos en gefrustreerd.
In klas 6 kwam ik erachter dat de schoolboeken ook niet geheel foutloos zijn. Zo stond er bij een rekenvoorbeeld het volgende: (2x3)x4 = 6x4 = 9… Naast betere docenten, is er dus ook beter lesmateriaal nodig. De moed begon me steeds verder in de schoenen te zinken. Gelukkig gaf de docent wel aardig les en daarnaast heb ik hem ook niemand straf zien geven. Maar waarschijnlijk lag dat aan mijn aanwezigheid. Na de eerste 3,5 uur had ik echt een houten kont van de houten bankjes (die me heel erg deden denken aan van die oncomfortabele kerkbankjes). Ik ben in alle opzichten echt onwijs verwend. Ik besefte altijd wel dat ik het goed had en dat er genoeg kinderen zijn die het slechter hebben, maar zoiets besef je pas echt goed als je die kinderen opzoekt en een tijdje hun levensstijl volgt. Na een korte pauze (waarin nog een begrafenisstoet met drums, blazers en dansende mensen voorbij kwam), heb ik besloten dat het wel weer mooi genoeg geweest was voor vandaag. Ik ben toen maar met Ama mee naar de markt in het naast Besease gelegen dorpje Ejisu gegaan. Daar hebben we vis en yam (soort mega aardappel… smaak heeft er ook iets van weg) gekocht. Thuis gekomen, begon Ama meteen met het bereiden van het avondeten en ben ik weer even bij haar gaan zitten. Ze heeft echt van die prachtige lange vlechtjes. Misschien dat ik dat in de loop van de komende 8 weken ook laat doen. In Nederland betaal je je daar scheel voor, terwijl je er hier een paar euro voor neer moet leggen. Maargoed, volgens Rose schijnt het heel erg pijn te doen (omdat het zo strak zit) en halen alle vrijwilligers die het laten doen, ze er na één dag uit. Nog maar even goed over nadenken dus.
’s Avonds heeft Kofi me nog wat Twi les gegeven. Ik ben echt super gemotiveerd om het in ieder geval wat beter te begrijpen, want ik vind het echt bloedirritant als ik merk dat mensen het over me hebben, maar ik geen idee heb wat ze zeggen.

Vrijdag heb ik me de hele ochtend teruggetrokken op mijn kamer om alles even op een rijtje te zetten en te bedenken wat ik de kinderen van klas 2 mee wil geven en hoe ik dit wil doen. Ik heb in ieder geval besloten de creativity les een andere draai te geven. Nu tekent de docente voorwerpen op het bord en moeten de kinderen raden wat het is en het vervolgens in hun schrift natekenen. Persoonlijk vind ik dit meer gericht op de creativiteit van de docent dan die van de leerlingen. Ik zou ze graag zelf dingen willen zien tekenen of knutselen zonder voorbeeld. En ik weet niet in hoeverre ik echt een les kan overnemen, maar als dit kan, zou ik graag zelf de kinderen wat rekenles willen geven. Maar daar zal ik het maandag nog wel met de betreffende docente over hebben. Verder heb ik veel gelezen. Het was echt heerlijk om even een half dagje echt alleen te zijn. Dat heeft overigens niets te maken met de mensen hier. Thuis heb ik ook af en toe behoefte aan een dagje helemaal afgezonderd te zijn van iedereen. Mijn ouders weten die maar al te goed. ;)
’s Middags heb ik mijn handen maar weer uit de mouwen gestoken en Esther geholpen met het schrobben en dweilen van de vloer en daarna heb ik mijn kleren gewassen met een emmer koud water en een blok zeep. Echt super leuk! :D Daarna heb ik mezelf maar even opgefrist want ik was helemaal nat van het zweet. Vrijdag was ook echt een extreem warme dag.
’s Avonds heb ik met Rose en de kids nog gebeden en heeft Rose nog een stukje uit de bijbel voorgelezen. Echt apart om te zien hoe ze hier aan het geloof hangen. Op een gegeven moment had Adwoa echt hoge koorts en ging Rose voor haar medicijnen halen. Toen het na een dag beter ging, zei ze: “A good spirit has come.” Hmja… dan haal je zelf medicijnen en toch geloof je dat het het werk van een goede geest is. Maargoed, als zij daar hoop uitputten, wie ben ik om te zeggen dat het niet zo is. Na afloop heb ik, zoals gebruikelijk weer met de kids gespeeld.

Zaterdagochtend heb ik eerst Kofi nog even leren om te gaan met de computer en wat typles gegeven. Daarna ben ik naar Kumasi vertrokken. ’s Avonds heb ik met Marlieke, Rene en wat kinderen hier een filmpje (The Brave One) gekeken. Yao lag met malaria op bed en Roos en David waren even een weekendje uitrusten bij een meer hier in de buurt. Dat filmpje heeft me echt super goed gedaan. Het was echt even een moment van totale rust en ontspanning.

Zo, dat was een heel verhaal. Even in het kort samengevat: de eerste week in Besease was heftig en confronterend… een echte eye opener. Ik ben erg benieuwd hoe ik me de komende weken kan en ga inzetten. We’ll see.
Hoop wat van jullie te horen!

Nante yiye! (Tot ziens!)

Heeeeeel veel liefs en xxxxx Josje