Ups and one big down

Zoals jullie wellicht hebben vernomen, heb ik al een tijdje niks van me laten horen. Dit komt doordat ik even uit de running ben geweest vanwege hevige malaria. Ondanks het feit dat ik nog niet helemaal hersteld ben (voel me nog super zwak en moe), gaat het gelukkig wel de goede kant op en mijn lieve moeder komt me morgen zelfs opzoeken voor een weekje! Maar nu dus tijd voor een update.

Maandag 30 juni ben ik rond half 9 met Rene en David met de trotro naar de bushalte Ketia gereden. Vanaf daar zijn de mannen in de trotro naar Kokobeng gestapt en ik in die naar mijn lieve schatjes in Besease. Toen ik daar arriveerde, hadden de kinderen pauze en kwamen Ruth en Esther meteen op me afgerend. Na de pauze, ben ik het leslokaal van klas 2 binnen gestapt en tegen de docente gezegd dat ik haar graag wil helpen met lesgeven. Dit vond ze gelukkig heel leuk. Die dag hebben we samen de topografie van Ghana behandeld. De kids waren al een stuk rustiger dan de vorige week. Sommigen ietwat te rustig… Er waren 3 leerlingen die ik af en toe wakker moest maken, omdat ze maar in slaap bleven vallen. Nou was topografie ook nooit mijn favoriete vak, dus ik kan me enigszins in de slaperige kindjes verplaatsen, maargoed, je probeert ze toch iets bij te brengen en dat lukt alleen als ze wakker zijn.
Na vandaag merkte ik al dat de docente open stond voor mijn manier van lesgeven. Ik heb haar verder niet belemmerd in haar manier van lesgeven en haar gewoon haar ding laten doen, namelijk alles op een strenge en boze manier brengen. Ik kan haar gezag ook niet zomaar, onder toeziend oog van al haar leerlingen, ondermijnen. Maar toen ze zag dat ik op een gegeven moment op m’n hurken ging zitten bij iemand om iets op een rustige manier uit te leggen, kon ik haar toch betrappen op een glimlach. Het probleem is vooral dat de kinderen vaak geen antwoord durven te geven, omdat ze zo dreigend overkomt. Ik heb er (nog) niks over gezegd, maar wel laten zien dat als je dezelfde hoogte aanneemt als die van de leerling en zorgt dat je oogcontact hebt en vervolgens iets op een lieve en rustige manier vraagt, je veel meer respons krijgt. Aan het eind van de les hebben we elkaar bedankt en ik kijk uit naar een leuke samenwerking met madame Belou.
Die middag hebben we ingrediënten verzameld om de volgende dag pannenkoeken te kunnen bakken. We hebben besloten om een andere dag naar het meer te gaan. Volgens de kleinzoon van Rose (die me overigens na 5 minuten al ten huwelijk vroeg…) was dinsdag een heel dure dag om te gaan, vanwege het feit dat het een feestdag is. Dus we hebben besloten om een keer op een zondag te gaan. Over dat ten huwelijk vragen… Veel Ghanezen zouden het liefst met een blanke trouwen. Ze zien het als een paspoort naar Europa. Dus mochten er mensen zijn die dit lezen die desperately verlegen zitten om een man/vrouw, kom naar Ghana! Volop keuze hier ;)
Verder heb ik Kofi vandaag een telefoon cadeau gedaan die ik zaterdag in Kumasi heb gekocht. Ik had hem eerst mijn oude beloofd, maar die batterij is na 1 dag al leeg als je er niks mee doet. Dus heb ik voor 45 Ghana cedi (ongeveer 25 euro) maar een heel nieuw toestel met radio en mp3-speler voor hem gekocht. Hij was er gelukkig heel blij mee.

Dinsdag stond een beetje in het teken van verveling. ’s Ochtends hebben we pannenkoeken en oliebollen gebakken, maar de rest van de dag een beetje stil gezeten. Het was ook te slecht weer om iets te ondernemen. Dus ik heb Esther maar weer geholpen met het boenen van de vloer. Tegen lunchtijd liep er opeens een kip door de gang. Ik bleef even verbaasd stil staan en terwijl ik me afvroeg hoe die kip daar in vredesnaam was beland, kwam de kok (die altijd voor de school kookt en soms ook voor Rose) aangelopen, pakte de kip op, liep ermee naar de keuken en deed de deur dicht. Toen hoorde ik de woorden van Rose eerder die dag als een echo in mijn hoofd weerklinken. “I’ll make you some chicken soup this evening”. Onder begeleiding van het bekende JAWS deuntje, zag ik een het hele horrorscenario voor me wat zich in de keuken afspeelde. De grote boze kok, met een grote grijns op zijn gezicht, die zijn mes langzaam heft en terwijl de kip hem met grote onschuldige en smekende ogen aankijkt, zonder genade toeslaat en zijn kop eraf hakt. Natuurlijk weet ik dat alle kippen die ik in NL eet ook geslacht worden, maar daar word ik er niet zo letterlijk mee geconfronteerd! En dat gebeurt ZEKER niet in mijn eigen keuken! The horror. Uiteindelijk ben ik toch maar even een kijkje gaan nemen in het slagveld a.k.a de keuken. Daar lag ze dan, ontdaan van haar kop en veren. Ik heb me maar snel op Esther gericht en haar geholpen met het stampen van geroosterde pinda’s. Uiteindelijk smaakte het eten (fufu met kippensoep) nog best goed. Ze eten hier echt alles van de kip (behalve de kop en ingewanden). Zelfs de botten worden opgegeten. Die nacht droomde ik over rondrennende kippen zonder kop.

Woensdag was het weer tijd om voor te klas te gaan staan. Maar eerst ben ik nog met Esther naar Ejisu gegaan om daar stof te kopen zodat de kleermaakster in Besease een nieuw schooluniform voor haar kan maken. Degene die ze nu heeft, heeft ze vanochtend per ongeluk verbrand toen ze hem met het strijkijzer droog wilde maken en het strijkijzer vervolgens te lang op één plek hield. Zo herkenbaar ;)
’s Middags was ik net op tijd klaar met alles om wat te kunnen tekenen met klas 2. Al snel merkte ik dat de kinderen zelf niks wilden tekenen. Dus heb ik maar wat kleurplaten voor ze gemaakt en ze deze in laten kleuren. Tot mijn verbazing bleven ze de hele les rustig en stortten ze zich voor 100% op het kleuren. Alleen toch jammer dat de ligging van het klaslokaal van klas 2 ten opzichte van klas 1 + soort kinderopvang niet echt gunstig is. En dat is een flinke understatement. Deze 2 klassen zitten achter klas 2, maar er zit geen deur tussen. Dus er lopen continu van die jonge kids van 2-5 jaar oud door het lokaal naar buiten. Sommigen blijven zelfs gewoon in het lokaal van klas 2 ronddolen. Het wordt dus hoog tijd dat het nieuwe schoolgebouw verder afgebouwd wordt. Dit werkt zo gewoon echt niet.

Donderdag moest Rose voor controle naar het ziekenhuis en vroeg ze of ik op Adwoa wilde passen. Ik had mijn twijfels. Adwoa is namelijk nog steeds niet helemaal aan mij gewend. Maargoed, uiteindelijk heb ik tegen Rose gezegd dat ik het prima vond. Adwoa heeft de hele ochtend geslapen, dus ik heb maar wat gelezen en muziek geluisterd. ’s Middags heb ik lunch overgeslagen en ben in plaats daarvan op bed gaan liggen. De laatste week had ik echt last van extreme vermoeidheid. Toen nog geen idee waar het aan lag. Nu denk ik dat ik toen al last had van malaria, maar het onderdrukt werd door de Mallarone (medicijnen die ik slik om malaria tegen te gaan… kosten 3 euro per pil die je dagelijks moet slikken en het werkt niet eens) Rond 4 uur ben ik uiteindelijk toch maar mijn bed uitgekomen en Esther weer geholpen met het vullen van de rubber zakjes (soort boterhamzakjes) met water uit de pomp.

De volgende dag was echt een top dag! De lessen verlopen steeds soepeler. Ik merk dat de kinderen al wat rustiger worden (een enkele uitzondering daargelaten) en beter naar me luisteren. De 4 kinderen die maar bleven klieren en ruzie maken heb ik 10 minuten in de hoek gezet (zie me nu alsjeblieft niet als één of andere tiran… dat doe ik namelijk zelf al) Anyway, liever op deze manier dan met de stok, right? Ok, ik zal ophouden mijn strengheid goed te praten. Verder heb ik vrijdag ook voor het eerst echt mijn mond open getrokken toen de docente één van de kinderen met de stok op zijn hoofd sloeg. Het kwam er iets feller uit dan de bedoeling was… 5 seconden daarvoor had ik een paar kinderen nog tot orde geroepen, dus mijn stem was nog wat geheven en streng toen ik ‘madame’ riep, maar daarna wist ik snel te herstellen en op een vriendelijke doch duidelijke toon te zeggen dat slaan niet helpt. Ze liep weg van de jongen en legde haar stok neer, maar reageerde verder niet op wat ik tegen haar had gezegd.
Na de lunch ben ik met de kinderen naar buiten gegaan voor een gymles. Ze renden dolenthousiast naar het lege grasveld. Na 10 minuten had ik eindelijk iedereen rustig gekregen en ging ik ze proberen tikkertje te leren. Na het een aantal keer uitgelegd te hebben en de tikker aangewezen te hebben, rende deze vervolgens op de 3e tel naar de overkant van het veld, langs alle andere kinderen die rustig stil bleven staan. Ik kon mijn lach niet inhouden. Na het tevergeefs nog een paar keer te hebben uitgelegd (de kids bleven gewoon vrolijk naar de andere kant van het veld rennen zonder ook maar iets of iemand te tikken), heb ik ze allemaal maar op en neer laten rennen over het veld. Na een keer of 5 liet ik ze weer het veld heen en terug oversteken, maar dan kruipend. Dit ging een tijdje zo dor. Steeds op een andere manier (op het rechter been hinkelend, op het linker been hinkelend, hoppend, huppelend, achteruit rennend en in tweetallen kruiwagenen) De kinderen vonden het geweldig. Zelfs de docente moest lachen om het zich van al haar uitgelaten leerlingen en deed op een gegeven moment zelfs mee! Wat mij vooral gelukkig maakte, was dat het bewijs geleverd was dat de leerlingen van klas 2 dus heel goed enthousiast kunnen zijn en kunnen lachen. Dat had ik de meeste namelijk nog niet zien doen. Ze waren nu gewoon heerlijk ontspannen. En zo horen kinderen zich te voelen. Uiteindelijk wil ik toch kijken of ik ook de andere klassen wat gymles kan geven.
’s Avonds tijdsn het gebed was ik een beetje afwezig, daar mijn gedachten steeds weer uitgingen naar een mega côte d’or chocolade reep met stukjes hazelnoot en rozijnen…

Zaterdag was de dag dat ik me voor het eerst echt ziek voelde. ’s Ochtends werd ik wakker van hevige buikkrampen. In de eerste instantie dacht ik dat het gewoon diaree was net als de zaterdag ervoor en ik was dus gewoon m’n tas aan het inpakken om naar Kumasi te gaan. Maar toen ik buiten bij Rose ging zitten, merkte ik dat ik het wel erg koud had en moe was. Even later lag ik te rillen van de kou op bed terwijl ik een dik vest aanhad en het buiten 30 graden was. Het eerste waar ik aan dacht was malaria. Ik heb Esther om pillen gestuurd en die meteen ingenomen. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen omdat ik ieder uur wakker werd omdat ik naar de wc moest. Naast diaree moest ik ook continu overgeven, wat me frustreerde, want ten eerste hield ik op geen enkele manier vocht vast en ten tweede hield ik de medicijnen zo niet binnen, waardoor ik ook niet kon genezen. Om 5 uur ’s ochtends hoorde Rose me voor de zoveelste keer overgeven en heeft me zo ongeveer gedwongen om naar de kliniek te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Een man heeft me naar de kliniek in Besease gedragen waar we vervolgens te horen kregen dat ze me niet konden helpen als de ORS (middel tegen diaree) niet hielp. Dus toen met de taxi door naar het ziekenhuis in Ejisu. Daar hebben ze meteen een infuus aangebracht en me allerlei injecties en antibiotica gegeven. Ik dacht dat het tegen malaria was, maar maandag hoorde ik van de arts dat het tegen een darminfectie was. Omdat de medicijnen niet hielpen (het overgeven en diaree bleven vrolijk aanhouden), dacht hij toch aan malaria. Maandag hebben ze dus ook pas bloedonderzoek gedaan. Dan vind ik de volgorde in Nederland van eerst bloedonderzoek en op basis daarvan bepaalde medicijnen voorschrijven logischer. Maarja, zo gaat dat hier nu eenmaal niet. Of ik ben een uitzondering. Het jammere was dat ik hierdoor wel weer een dag verder was, wat betekende dat ik de sterkste kuur nodig had die er is. En dat heb ik geweten ook. Werd echt super dizzy na de eerste injectie via het infuus en m’n gehoor werd opeens heel slecht, alsof er water in zat. Ook de misselijkheid werd erger en die nacht dus weer een aantal keer overgegeven. Heb me sinds mijn chemokuren 8 jaar terug niet meer zo zwak en beroerd gevoeld. Daar schrok ik zelf heel erg van. Maar dat schijnen de bijwerkingen te zijn. Jippie. Na nog een nachtje in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, was ik het meer dan zat. Vooral toen ik van de verpleegsters en de arts geen bananen, sinaasappels of appels mocht eten. Dat zou volgens hun de diaree erger maken. Ok, sinaasappels en appels misschien wel, maar sinds wanneer werken bananen laxerend? Toen ik ze het niet aan hun verstand kreeg gepeuterd dat banaan prima werkt en dat mijn lichaam sowieso ander eten is gewend dan dat van hun, heb ik mijn spullen gepakt, gezegd dat ik me beter voelde en naar huis wilde. Ik had nu de juiste medicijnen (zowel tegen malaria als antibiotica tegen whatever) en het was nu puur een kwestie van weer op kracht komen. En dat doe ik liever bij Rose of op de compound dan in een ziekenhuis. Na een bedenkelijke blik van de arts mocht ik uiteindelijk naar huis, mits ik zaterdag stipt om 9 uur op de stoep stond voor controle. Dus zat ik dinsdag rond half 2 weer buiten bij Rose en heb ik 2 overheerlijke bananen en een sinaasappel gegeten. Het eerste eten sinds vrijdagavond. Tja, je bent koppig of je bent het niet. ;)
Die nacht heb ik heerlijk geslapen. Gisteren voelde ik me weer wat minder. Doordat mijn immuunsysteem nu een stuk slechter is, heb ik een heerlijke verkoudheid opgelopen inclusief een nare hoest. Het is best wel frustrerend dat ik zo langzaam weer opknap, but at least there is some improvement. Volgende week hoop ik weer gewoon fit voor de klas te staan. Over school gesproken. De kinderen en madame Belou van klas 2 zijn gisteren nog even op ziekebezoek geweest. Echt super lief! Ik heb ze stiekem ook wel gemist de afgelopen paar dagen.

Dit was het voor nu. Ga nu ff lekker filmpje kijken.

Hasta la pasta en tot de volgende villa!

Liefs, kusjes en knuffels

Josje

P.S
Bedankt voor alle lieve en bezorgde smsjes/mailtjes/krabbels

P.S2
Voor degenen die me post willen sturen (zoals een mega côte d’or chocolade reep met hazelnoot en rozijnen), ik ben bereikbaar op het volgende adres:

GoodWork Ghana – Josje de Bont
P.O. Box KW21
Kwadaso North
Kumasi Ghana